زدی تیری و بگذشتی، نکُشتی ازچه با تیغم
نگارینا مگر از کردۀ زیبا پشیما نی
گذشتی همچوبرق ازما زدی آتش به جان ودل
چه باشد گر دمی این شعله بنشینی وبنشانی
کجامارابه کویت ره دهند ، ای خسرو خوبان
که ما کمتر ز موریم و تو برتر ازسلیمانی
اگر خوانم تو را جان مجسم بهتر از اینی
و گر دانم تو را روح مُکرُّم برتر از آنی
چو زد دست تجلی درازل، برگیسویت شانه
دو گیتی ازتو شد پیدا و خود از دیده پنهانی
ولی پنهان نِه ای ازچشم جان عشقبازانت
که دائم در سویدای دل عشّاق مهمانی
قضایای وجودی را دراین بیدای بی پایان
توموضوعی ولی بیرون زحدِوصف وعنوانی
محبّت کنز مخفی را چه باشد جلوۀ اول
حبیب الله توئی یعنی نخستین نور سبحانی
خدایت رحمة للعالمین بستوده در قران
رحیمی بر دل خاصان و بر ذرّات رحمانی
مسخر ماسوی الله است اندر تحت فرمانت
تو از روز ازل در کشور ایجاد سلطانی
به خلوت خانه غیب هویّت محرم رازی
به خلوتگاه بیدای شهادت مِهر تابانی
تو ربط حادث استی با قدیم ای با قِدَم همدم
نئی واجب ولی با لله برون از حد امکانی
به طوفان حوادث پاک گوهراهل بیت تو
بسان کشتی نوح و تو بر کشتی نگهبانی
صباروح القدس را گرتوانی بازگوی ازمن
ببال ا زفخربرخود چون براین درگاه دربانی
الاای خاک یثرب ای توکحلُ العَین حورالعین
تو هستی قبله دلها که منزلگاه جانانی
الا ای ریزه خوار خوان شاه انبیا احمد
به خود مپسند ار گویند قیصر یا که خاقانی
منم شاها ( موافق) کمترین مدّاح درگاهت
که عارآید گرم گویند حسان یا که سحبانی
مرا از صبح فیروز ازل تا شام جاویدان
شرف این بس که گویندم محمّد را ثنا خوانی
ز رازدل به درگاهت چه رانم برزبان شاها
که هم ناگفته می دانی وهم ننوشته می خوانی
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
نویسنده: 
